Sz³a powoli, nie spiesz¹c siê nigdzie, a czaszki ma³ych ma³p przywieszone do jej szamaùskiego kostura obija³y siê z³owieszczo na wietrze. Przywyk³a ju¿ do ciemnoœci owego lasu, do niespodzianek na jakie mog³a w nim natrafiÌ, ale nie przywyk³a do widoku innych osób. Dostrzeg³a dwie postacie wysok¹ i nisk¹. Zmru¿y³a oczy, ale nie dostrzeg³a szczegó³ów anatomicznych dla danej rasy.

ZbliÂżyÂła siĂŞ do nich wychodzÂąc na ubity goÂściniec, a raczej ÂścieÂżkĂŞ, ktĂłrÂą zdarzaÂło siĂŞ jej chodziĂŚ. StanĂŞÂła na przeciw mĂŞÂżczyzn i dopiero teraz dostrzegÂła, Âże jest to mroczny elf i krasnolud.

- Kto wy ? - zapytaÂła szybko i ze spokojem ( niepodobnym dla jej rasy ) oczekiwaÂła ich odpowiedzi.

Wiatr sprawiÂł, Âże jej peleryna ÂłopotaÂła silnie, a czaszki przy kosturze znĂłw zaczĂŞÂły ÂłomotaĂŚ niepokojÂąco.

Ostatnio edytowany przez Cynadriel (2012-05-23 17:19:57)

Dwóch na jedn¹ ? Raczej mia³a marne szanse by wygraÌ, choÌ mo¿na rzec, ¿e zna³a ten las prawie jak w³asn¹ kieszeù. Z jednej strony mog³a uciec i po prostu zostawiÌ ich na drodze, ale mimo wszystko zwyciê¿y³a ciekawoœÌ nad rozs¹dkiem.

- MoÂże najpierw rozjaÂśniĂŞ tĂŞ ciemnÂą przestrzeĂą ? - przesunĂŞÂła dÂłoniÂą nad kosturem, a kula umocowana obok czaszek na trzonie tej magicznej laski zabÂłysÂła pÂłomieniem niczym pochodnia.

Jakieœ ptaki zerwa³y siê do lotu i str¹ci³y kilka ga³êzi.

A wiêc nie myli³a siê przynajmniej co do krasnoluda, ale widok mrocznego elfa w tych okolicach by³ doœÌ niecodzienny. Opar³a siê na kosturze i wymieni³a spojrzenia z mê¿czyznami. Odchrz¹knê³a cicho i lekko siê uœmiechaj¹c powiedzia³a:

- ZwÂą mnie Narathiel zu Gandi i jak widaĂŚ jestem szamankÂą - powiedziaÂła spokojnie i znĂłw zerknĂŞÂła na mĂŞÂżczyzn przeszywajÂąc ich swoim wrĂŞcz zwierzĂŞcym wzrokiem. 

Ostatnio edytowany przez Cynadriel (2012-05-23 19:21:36)

Nadchodzi³a ta pora, w której las zdawa³ siê najbardziej przera¿aj¹cy swoj¹ ciemnoœci¹. A czas na klepsydrze p³yn¹³ jakoœ dziwnie powoli.

Kiwnê³a na nich porozumiewawczo i znów wykrzywi³a usta w uœmiechu, a dziwne wzory zdobi¹ce jej twarz pog³êbia³y nieco upiorny jej wizerunek.

- Zastanawiam siĂŞ co was tu przygnaÂło o tej porze ... za dnia widuje tu maÂło osĂłb, a co dopiero nocÂą. - podrapaÂła siĂŞ palcem w skroĂą.

- Musicie byĂŚ albo nienormalni co raczej wykluczam, albo rzeczywiÂście zmierzacie do jakiegoÂś celu. Nikt o zdrowych zmysÂłach siĂŞ tu nie zapuszcza.

Tym razem zaÂśmiaÂła siĂŞ krĂłtko i otrzepaÂła pÂłaszcz z sosnowych igieÂł.

Zatem chcieli dojœÌ do obozu, do bramy, do miejsca, które ona osobiœcie nazywa³a mordowni¹. Wiedzia³a gdzie to jest, wiele s³ysza³a o tym miejscu od innych szamanów i czarodziejów.

Cisza w lesie byÂła nieznoÂśna i z kaÂżdym momentem bardziej dziaÂłaÂła na wyobraÂźnie.

- Có¿ wiem, gdzie to jest o ile myÂślĂŞ o tym samym miejscu co wy. Musimy jednak zabieraĂŚ siĂŞ stÂąd jak najszybciej, robi siĂŞ niezbyt bezpiecznie.   - powiedziaÂła zdecydowanym tonem i nakazaÂła im gestem dÂłoni pod¹¿aĂŚ za sobÂą.

Porusza³a siê z gracj¹ i prawie nadnaturaln¹ szybkoœci¹ jak na orka. To by³o doœÌ dziwne, ale skoro jako szamanka potrafi³a manipulowaÌ swoim cia³em i si³ami witalnymi, reszta nie sprawia³a jej problemu.
Obejrza³a siê za siebie, upewniaj¹c siê, ¿e mê¿czyŸni pod¹¿aj¹ za ni¹. Gdyby mia³a wilka lub inne zwierze na pewno dostaliby siê pod bramê szybciej. Teraz musieli polegaÌ jedynie na sile swoich miêœni i na szczêœciu.

Nie uszli za orczycÂą wiĂŞcej niÂż sto jardĂłw, gdy ziemia pod ich nogami zatrzĂŞsÂła siĂŞ uginajÂąc, im kolana. Z leÂśnego poszycia wyÂłoniÂła siĂŞ smukÂła postaĂŚ kobiety. Dwaj towarzysze stanĂŞli w milczeniu tylko spoglÂądajÂąc po sobie w nie ukrywanym zaskoczeniu. W leÂśnej otchÂłani rozlegÂł siĂŞ drugi zew ostro jak igÂła przeszyÂł ciszĂŞ, ktĂłra nastaÂła tuÂż po wypowiedzianych sÂłowach przez nieznajomÂą.
- Proszê nam wybaczyÌ, je¿eli zak³óciliœmy ci w jakiœ sposób twój spokój. Postaram siê zapanowaÌ nad swoim g³oœnym Khazacki kompanem. - Zapewni³ ostro¿nie dobieraj¹c s³owa elf. Krasnolud chrz¹kn¹³, co mia³o oznaczaÌ, ¿e siê nie zgadza ze s³owami elfa, który to obwinia³ go za wszystko.
- Ty¿ ryjo dor³yœ. - Burkn¹³ nie zrozumiale pod w¹sem.

Dziwne ... nigdy nie czu³a siê w lesie jak intruz. To prawda z pocz¹tku by³o ciê¿ko, szczególnie noc¹, a teraz có¿ jakaœ ludzka kobieta wmawia jej, ¿e jest tu obca.
Mo¿e mia³a racje ? Ale orcza te¿ swoje racje mia³a, gdyby n czu³a siê tu nieswojo nie wiedzia³aby jak trafiÌ pod bramê. Wola³a jednak zamilczeÌ i tylko iœÌ we wskazane miejsce, które i tak dobrze zna³a.

SiwowÂłosa kobieta skinĂŞÂła gÂłowÂą, jakby jej to byÂło obojĂŞtne. Mimo wszystko przystanĂŞÂła na kilka stĂłp od krasnoluda. JednoczeÂśnie bacznie obserwowaÂła korony drzew, jakby czegoÂś tam szukaÂła. MusiaÂła siĂŞ nad czymÂś zastanawiaĂŚ, poruszaÂła ustami, szepczÂąc coÂś niezrozumiaÂłego do siebie.